Τραγωδία ως αφορμή για σκέψη

Την Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009, ένας 17χρονος εισέβαλε στο σχολείο από το οποίο αποφοίτησε, σε μια πόη της Γερμανίας, βαριά οπλισμένος κι άνοιξε πυρ αδιακρίτως προς μαθητές και καθηγητές, σκοτώνοντας δέκα από τους πρώτους και τρεις από τους δεύτερους και τραυματίζντας πολλούς ακόμη. Κατόπιν, βγήκε στο δρόμο και πυροβόλησε τρεις περαστικούς, τους οποίους και σκότωσε. Στη συνέχεια, έκλεψε αυτοκίνητο και προσπάθησε να διαφύγει. Ο οδηγός του αυτοκινήτου γλίτωσε από θαύμα. Αστυνομικοί που προσπάθησαν να τον σταματήσουν δέχτηκαν κι αυτοί τα πυρά τού παιδιού, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν δυο από αυτούς. Τελικά το παιδί έπεσε νεκρό στην ανταλλαγή των πυρών μεταξύ αυτού και των αστυνομικών.
Το περιστατικό αυτό ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά παρόμοιων συμβάντων, στα οποία σημειώνεται ακραία βία σε χώρους εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με θύματα μαθητές και εκπαιδευτικούς. Δεν ξέρω αν ποτέ σας έχει απασχολήσει κάποια τέτοια είδηση, αλλά πολλές φορές αναρωτήθηκα μήπως έρθει κάποτε η μέρα που κι εγώ, ως εκπαιδευτικός ή το παιδί μου ή οι μαθητές μου βρεθούμε κι εμείς μπροστά σε τέτοια φριχτή εμπειρία. Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Πώς θα προσπαθούσαμε να γλιτώσουμε; Πώς θα αντέχαμε να δούμε κάποιον από μας να πέφτει από τις σφαίρες κάποιου άγνωστου, που απλώς είχαμε την ατυχία να βρεθούμε μπροστά του;
Ξέρω πως πολλοί από εσάς παίζεται ηλεκτρονικά παιχνίδια που έχουν στο σενάριό τους τη χρήση βίας, και μάλιστα στην αιματηρή εκδοχή της. Έχετε εκφράσει, επίσης την προτίμησή σας για αυτή τη βίαιη διάσταση των παιχνιδιών. Σας ρωτώ λοιπόν, όλους σας, πώς θα σας φαινόταν να ήσασταν εσείς αυτοί που σκοτώνονται, όπως οι φιγούρες των ηλεκτρονικών, και άνθρωποι σαν αυτό το παιδί των 17 χρονών να είναι οι «ήρωες». Αυτοί να έχουν όλα τα πλεονεκτήματα κι εσείς απλώς να υπάρχετε για να σας πυροβολούν εκείνοι;
Από την άλλη, αυτό το παιδί κάποτε υπήρξε φίλος, σύντροφος, συμπαίκτης με πολλούς από αυτούς που πυροβόλησε ή έστω με άλλα παιδιά που, όμως, έμοιαζαν με αυτούς. Τι είναι αυτό που οδηγεί ένα παιδί εναντίον των συνομηλίκων του;
Θα ‘θελα πάρα πολύ να μου καταθέσετε τη γνώμη σας, σκεφτόμενοι πως ίσως βρεθείτε κι εσείς μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία. Τι πρέπει να κάνουμε για να προλάβουμε το κακό; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο που μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα με τους άλλους; Ποιους πρέπει να «φοβόμαστε»; Σε ποιους στηριζόμαστε;
Θέλω να σας «διαβάσω»!!!